Dawno, dawno temu niedźwiedź i tygrys chcieli zamienić się w ludzi. W tym celu udali się do króla niebios, a on, aby spełnić ich prośbę, kazał im siedzieć w jaskini i jeść czosnek i zioła przez tydzień. Tygrysowi nie udało się wykonać zadania i uciekł do dżungli, ale niedźwiedziowi tak. Zgodnie z obietnicą niedźwiedź zamienił się w kobietę – Ungyo, którą poślubił król. Z tego związku narodził się ich syn i założyciel Korei. Opowieść usłyszeliśmy od Cheolkyo – kierowcy ciężarówek który nas ugościł i zabrał na objazdową wycieczkę samochodem. Jadąc wspólnie z jego rodziną po okolicznych wioskach zatrzymywaliśmy się co jakiś czas w miejscach bliskich mu z czasów młodości na nostalgiczne opowieści. W tym czasie jego syn, który siedział na tylnym siedzeniu, nieustająco grał w grę na telefonie, nie zważając na to, co jest za oknem ani na historie ojca.
Obecnie kraj rozwinięty techniczne do granic możliwości, jeszcze w latach pięćdziesiątych był najbiedniejszym krajem na świecie. Wymęczony wojnami stał się ofiarą wielkich światowych rozgrywek. To tu rozegrała się zimna wojna między Związkiem Radzieckim, wspierającym komunistyczną północ, a Stanami Zjednoczonymi, po stronie kapitalistycznego południa. Kraj i ludzie zostali trwale podzieleni choć nic, poza inną ideologią, ich nie różniło. Niefortunnie wszystkie bogactwa naturalne a wraz z nimi przemysł zostały na północy. Nie pozostało nic innego jak wypłakać łzy smutku za członkami rodzin pozostawionymi za północną granicą, zakasać rękawy i dzięki tytanicznej pracy całego narodu wydostać południe z biedy. Zaczęto od robienia peruk i butów.
Koreańczycy lubią opowieści i pamiętają o swojej biednej historii. Pewnego razu zostaliśmy zaproszeni do szkoły aby opowiedzieć o podróżowaniu rowerem. Idąc na spotkanie z uczniami, Chloe – nauczycielka sztuki, rekompensuje się lokalną opowieścią o pobliskiej górze. A to było tak; była sobie uboga rodzina, która zajmowała się robieniem drewnianych butów. Buty były potrzebne tylko w czasie zimy. Gdy zima nie przychodziła, owej rodzinie ciężko było związać koniec z końcem. W tym czasie daleki członek rodziny popełnił przestępstwo i poszukiwany był przez lokalne władze. Karą dla niego była chłosta. Niewinny szewc zadeklarował, że to on przyjmie na siebie karę, za co dostanie trochę monet na przeżycie zimy. Udał się przez górę na posterunek, a po chłoście wracał obolały do domu tą samą drogą. Przeprawa przez górę okazała się trudna i stary szewc z każdym krokiem opadał z sił. Zmarł, a rodzina dopiero po długim czasie znalazła go z momentami w kieszeni.
Presja bycia użytecznym dla dobra ogółu jest ogromna i zaczyna się od urodzenia. Już po urodzeniu dziecko ma rok. Rok mniej dzieciństwa. Gdy w Polsce świętujemy pierwsze urodziny dziecka, Koreańczycy świętują drugie. Później w szkole, w której uczniowie przebywają od rana do późnych godzin nocnych, obładowani są dodatkowymi zajęciami, kursami, testami. Wszystko po to, aby być bardziej konkurencyjnymi na rynku pracy. Chłopakom przyjdzie jeszcze odbyć obowiązkową, ponad dwuletnią służbę wojskową. Nauczą się strzelać, nauczą się teakwondo, będą zdyscyplinowani. Teraz będą gotowi stanąć w szeregach pracowników. Będą niemal nieustannie przychodzić przed swoim przełożonym i zostawać dłużej. Ta hierarchia jest bardzo istotna, trwała i wyrażona w koreańskim języku, w którym jest kilka form wyrażających szacunek i „super” szacunek do osób starszych i przełożonych. Zapracują na biały, szary albo czarny samochód, aby nie wybić przed szereg.
Starość wydawać by się mogła najlepsza. W kraju widać na każdym kroku osoby w podeszłym wieku uprawiające sport i ćwiczące na plenerowych siłowniach. Mijamy wielu emerytów-kolarzy. Ubrani w aerodynamiczne ubrania i kaski, na lekkich rowerach szosowych prą niezmordowanie do przodu. Całe życie nauczeni dawać z siebie wszystko i walczyć bez wytchnienia. Jednak coś w tej układance się rozsypuje. W kraju jest coraz większy niż demograficzny, a liczba samobójstw wśród nastolatków i seniorów jest jedną z największych na świecie.
Ostatnia zasłyszana historia. Stary hodowca koni mieszkał przy granicy. Pewnego razu jeden z jego koni uciekł na drugą stronę. Ludzie w wiosce mówili mu, że musi mu być smutno z tego powodu. Właściciel konia odpowiadał, że tak naprawdę to nie wie, czy ma się cieszyć, czy smucić. Po miesiącu koń wrócił i przyprowadził ze sobą drugiego konia. Ludzie mówili, że teraz na pewno ma powód do radości. Mężczyzna odpowiadał, że tak na prawdę to nie wie, czy się cieszyć, czy smucić. Jakiś czas później syn hodowcy ujeżdżał nowego konia, spadł i złamał nogę. Ludzie mówili, że to na pewno powód do smutku, a ojciec, jak wcześniej odpowiadał, że ma ambiwalentne uczucia. Wkrótce wybuchła wojna i cała młodzież została wzięta na front oprócz syna hodowcy ze złamaną nogą.
Może się wydawać, że Korea to mieszanka wybuchowa. Ciągle w gotowości i niepokoju. Ambicja, dyscyplina i szacunek hartują charakter. Jednak jeśliby dać Koreańczykom chwilę na refleksję pokażą nam swoją wrażliwą duszę. Melancholiczną, tęskniąca za miłością i spokojem. Najlepiej zobaczyć to wszystko na dużym ekranie gdyż, naszym zdaniem, Koreańczycy robią filmy które zostają na długo w pamięci.
